Pongit Fan Site

Scarface

Templariusze na ziemiach polskich w trzynastym wieku

Zakon templariuszy pojawił się na ziemiach polskich dość późno, dopiero w latach trzydziestych XIII wieku. Przybycie zakonników wiąże się z jednoczesnymi nadaniami trzech książąt: Władysława Odonica, Henryka Brodatego i Baranima I.
Największe nadania poczynił Władysław Odonic, który prawdopodobnie uczestniczył w piątej wyprawie krzyżowej (1217-1218) i mógł zetknąć się z zakonnikami w Palestynie lub na Węgrzech i Chorwacji.
Pierwsze posiadłości nadane przez Odonica w 1225 roku lokalizujemy w północnej Wielkopolsce nad rzeką Wełną, były to trzy wsie: Grzybowo, Studzieniec i Milossowo. W 1232 roku książe przekazał szpital pod Gnieznem z otaczającymi go dobrami ziemskimi, do których dołożył w późniejszym czasie miejscowość „Cinitlo” oraz dwie wsie przynależne do kasztelani żońskiej: Oporzyn i Motlisow. Szpital gnieźnieński został w 1243 roku odebrany templariuszom i wraz z uposażeniem przekazany bożogrobcom z Miechowa.
Dokumentem z 1232 roku przekazał Odonic Velikavetz czyli Wielka Wieś znajdującą się na pograniczu wielkopolsko- lubuskim.
Najtrwalszą darowizną były Chwarszczany nad Myślą z 1000 łanów i targiem znajdujące się na ziemi kostrzyńskiej. Nie ma pewności kto był faktycznym darczyńcą tego kompleksu, ziemie te były przedmiotem rywalizacji Henryka Brodatego i Władysława Odonica i nie wiadomo który z książąt władał w tym czasie tą ziemią. Henryk Brodaty miał zwyczaj nie wystawiać aktów fundacyjnych, co mógł wykorzystać Władysław Odonic, który pretensje do tych terenów miałby potwierdzić poprzez nadanie dyplomem dla templariuszy. Za darowizną księcia śląskiego może przemawiać 14- wieczny nekrolog joannitów następców templariuszy, w którym określano Henryka fundatorem komturii w Chwarszczanach. Pewne jest, że ziemia kostrzyńska w 1234 roku była już pod władzą Brodatego.
W 1234 roku stolica apostolska potwierdziła zakonowi posiadanie dóbr na ziemi kostrzyńskiej. W 1238 roku templariusze chwarszczańscy otrzymali od Odonica dwór w Myśliborzu, kilka lat później Komes Włost przekazał im wsie Lubno i Oborzany.
Pretensje zakonników do tych terenów potwierdził w 1259 roku syn Odonica Bolesław Pobożny. W połowie XIII wieku dobra komandorii chwarszczańskiej znalazły się pod panowaniem margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej, wchodząc w skład nowo utworzonej prowincji, określanej później mianem Nowej Marchii. Stosunki templariuszy z margrabiami nie układały się dobrze, Askańczycy zażądali od nich przekazania części posiadłości zakonnych. W 1262 roku doszło do porozumienia, na mocy którego templariusze, w zamian za zrzeczenie się praw do miejscowości leżących przy drodze do Gorzowa (Kostrzyn, Warniki, Dąbroszyn, Witnica) oraz dóbr komandorii w Myśliborzu, otrzymali potwierdzenie posiadania komandorii chwarszczańskiej wraz z dziesięcioma wsiami.
Pod koniec trzynastego stulecia wybudowano w miejscu wcześniejszej, romańskiej kaplicy, gotycką świątynię, zachowaną do dnia dzisiejszego.
Od 1282 roku jest potwierdzony tytuł komtura dla przełożonych klasztoru, przed 1291 rokiem kompleks stał się głównym domem wyodrębnionej z przeoratu niemieckiego jednostki organizacyjnej obejmującej Polskę, Sławię i Nową Marchię.
Kolejnym nadaniem Odonica z 1232 roku była wieś Cosmino późniejszym miastem Koźminem nad Orlą. W 1233 roku przekazał 3000 łanów za Ujściem z obu stron Dobrzycy a także wieś Krosno. W 1249 roku dołączyła do tych dóbr wieś Kron nadana przez wdowę po komesie Piotrze z Lank. Tereny te uzupełnił niezasiedlony kompleks leśny koło Czaplinka przekazany przez Przemysła II ok. 1290 roku. Odonic u kresu swojego żywota nadał nadał templariuszom wsie Stare Osieczno, Krzęcin i Tuczno położone na północ od Noteci.
Zakon rycerzy świątyni otrzymał darowizny również od księcia śląskiego Henryka Brodatego. Około 1226 roku z namową małżonki Henryk nadał zakonowi ziemie w Oleśnicy Małej koło Oławy. W 1227 roku biskup wrocławski zwolnił tamtejszych templariuszy od dziesięcin. Do końca XIII wieku lokowano na tym obszarze 3 lub 4 wsie. Rycerze Świątyni z komandorii w Oleśnicy Małej brali z całą pewnością udział w bitwie z mongołami pod Legnicą w 1241 roku, gdzie ponieśli dotkliwe straty. Ich dobra zostały też złupione podczas przemarszu wojsk mongolskich. Niemiecki mistrz zakonu w liście do Ponce d'Aubon w Paryżu donosił o zniszczeniu przez wojska mongolskie trzech wsi należących do templariuszy oraz dwóch wież, z których jedna musiała znajdować się w Oleśnicy Małej. W dokumencie z 1288 roku wymieniony został komtur, kapelan Małej Oleśnicy oraz trzech innych braci, w 1308 roku rezydował tam preceptor templariuszy – Ianusius.
Templariusze otrzymali od Henryka Brodatego wiele nadań na pograniczu jego księstwa. W ziemi lubuskiej nadano im dobra z których powstała komturia w Leśnicy. Darowizna została prawdopodobnie ustanowiona na krótko przed rokiem 1229 kiedy to biskup lubuski przekazał templariuszom dziesięciny z 250 łanów. Istnienie komandorii potwierdza dokument pochodzący z 1244 roku, gdzie biskup lubuski Henryk zatwierdził templariuszom dziesięcinę z 300 łanów i przyznał im dodatkowo jeszcze dziesięcinę z kolejnych 50 łanów. Do 1244 roku zakon lokował na tych terenach 5 wsi, w tymże roku zostali wymienieni rezydujący tu dwaj bracia kapłani, obecność komtura została udokumentowana dopiero w 1291 roku.
W 1234 Henryk powiększył dobra templariuszy o 200 łanów w oderwanej od Pomorza zachodniego ziemi kinieckiej z ośrodkiem w Dagomyślu. Książe śląski zgodnie ze swoją praktyką nie udokumentował tego nadania, wykorzystał to Barmin I i wystawił akt fundacyjny tym samym przypisując sobie darowiznę ziemi kinieckiej.
Nie ma pewności co do autentyczności ośrodka templariuszy w Szydłowie. Jedynym źródłem jest regest dokumentu, którego wynika, że biskup lubuski nadał zakonnikom dziesięciny ze 100 łanów wokół zamku Sydlow- Sidlow nadanego przez księcia śląskiego. Zamek identyfikowano z Szydłowem koło Gubina a owym księciem był syn Henryka Brodatego Henryk Pobożny.
Z fundacjami templariuszy na Śląsku związane były dobra mazowieckie. W 1239 roku Bolesław syn Konrada Mazowieckiego nadał zakonowi trzy wsie: Orzechowo nad Narwią oraz Dręszew i Skuszew nad Bugiem nieopodal Wyszkowa. Mazowieccy templariusze pochodzili prawdopodobnie z którejś lubuskich komturii to jest z Leśnicy lub Chwarszczan.
Dobra mazowieckie zostały utracone najpewniej przed kasatą zakonu, ponieważ nic nie wiadomo o pretensjach joannitów do tych ziem.
Obecność templariuszy miała również swój epizod w Małopolsce, gdzie otrzymali nadania pod Łukowem od Bolesława Wstydliwego, nie jest znany czas ich osiedlenia.
Możliwe, że fundacja miała związek z powstaniem biskupstwa w Łukowie, którego inicjatorem był Wstydliwy w latach 1254- 1257. Nie wiadomo kiedy templariusze opuścili Łuków, być może stało się to po likwidacji krótko istniejącego tam biskupstwa.
Kontrowersje budzi przekaz Jana Długosza o pobycie templariuszy w Opatowie. Według niego zakon miał swoją siedzibę w kościele pod wezwaniem św. Marcina, wskazywać miały na to zniszczone w czasach Długosza dwie rzeźby postaci w habitach templariuszy na portalu opatowskiej kolegiaty. Kronikarz twierdził że templariusze pozostawali w Opatowie do 1237 roku, kiedy to zostali wygnani przez Henryka Brodatego i Bolesława Wstydliwego a ich dobra przekazano diecezji lubuskiej. Polska historiografia odrzucała relacje Długosza.
Nowe światło na tę sprawę rzucił Paweł Stróżyk, który upatrywał w tajemniczych rzeźbach fundatorów kościoła św. Marcina, których identyfikował z księciem Henrykiem Sandomierskim oraz księciem Sprawian Jaksą. Jerzy Hauziński przyjął hipotezę Stróżyka i uznał, że owi fundatorzy byli w ścisłym związku z templariuszami. Hauziński zakładał, że templariusze po raz pierwszy mogli się pojawić w Opatowie przed 1176 roku, kiedy to Jaksa jako fundator kolegiaty działał przy wsparciu domu macierzystego zakonu polożonego na pograniczu słowiańsko- niemieckim, dowodem na powiązania książąt z zakonem miało być świadkowanie osoby określonej jako Velislaus jerosolymitanus na dokumencie z 1189 roku wystawionym w Opatowie oraz architektura budowli w stylu saskim.
Argumenty przemawiające za kontaktami Henryka i Jaksy z templariuszami odrzuciła Maria Starnowska tym samym negując możliwość przybycia zakonników do Opatowa w drugiej połowie 12 wieku.
Bardziej prawdopodobne było pojawienie się zakonu na tych terenach w 13 wieku, gdy dobra dobra opatowskie przejęło biskupstwo w Lubuszu. Biskupi lubuscy mogli sprowadzić do Opatowa templariuszy ze swoich ziem w celu obrony nowych nabytków.
Nadania wobec zakonu poczynił także pomorski książe Barnim I, w 1234 roku przekazał templariuszom posiadłości wokół miasta Banie wraz z targiem, łącznie z posiadłościami rycerskimi, których właścicieli skłonił do odstąpienia swych praw. W tym samym roku jak już było wspominane wcześniej Barnim przypisał sobie fundację dóbr wokół Dargomyśla darowane templariuszom przez Henryka Brodatego, który nie udokumentował swojej jałmużny. W 1235 roku biskup lubuski Henryk nadał zakonowi dziesięciny 200 łanów nad rzeką Rurzycą w pobliżu Cedyni, ziemie te były identyczne z dobrami w których powstała późniejsza komandoria w Rurce. W 1261 roku poświadczono w Rurce pierwszego rezydującego tam zakonnika, dwa lata później potwierdzony jest mistrz konwentu, przed kasatą rezydował w komandorii komtur i co najmniej czterech braci.
Większość dóbr zakonu znajdowało się na pograniczach książęcych dzielnic, wyjątek stanowiły posiadłości najstarsze, taki układ miał związek z prowadzoną przez książąt kolonizacją kresów ich dzielnic. Zakon jako swoje siedziby wybierał tereny słabo zagospodarowane, odstępstwem od tej praktyki była od początku dobrze rozwinięta komandoria w Małej Oleśnicy. Templariusze na ziemiach polskich na co dzień zajmowali się administrowaniem i ściąganiem zysków ze swych dóbr, kwestie wojskowe schodziły na drugi plan. Zakonnicy większość dochodów przekazywali władzom centralnym zakonu.
Administracyjnie dobra polskich templariuszy należały do prowincji niemieckiej, ale stanowiły w jej ramach oddzielny preceptorat na czele z preceptorem rezydującym na przemian w Oleśnicy Małej (Śląsk), Chwarszczanach, Leśnicy i Rurce.
Po likwidacji zakonu w 1312 roku dobra templariuszy zostały przekazane Joannitom.

Madzior · Gość

Praca ta ma za zadanie przedstawienia wydarzeń znanych powszechnie jako – „Bunt wójta Alberta”. Przytoczony zostanie nie tylko bunt z 1312 roku ale także tak zwany pierwszy bunt wójta Alberta z 1306 roku.
Wystąpienie wójta z 1306 roku zostało zauważone przez Adama Kłodzińskiego. Podstawą źródłową do tego wystąpienia jest: protokół sandomierskiego śledztwa, wytyczonemu Muskacie przez jego zwierzchnika arcybiskupa Jakuba Świnkę z datą 20 lipca 1306 roku, jedyny zachowany dokument wójta z datą 6 sierpnia 1306 roku, a także napis na nieistniejącym już nagrobku biskupa Muskaty w opactwie O.O. Cystersów w Mogile pod Krakowem – uratowany dzięki opisowi wykonanym przez Szymona Starowolskiego.
Wyżej wymieniony dokument wójta Alberta z 6 sierpnia 1306 r., jest najważniejszym szczątkowym zabytkiem mówiącym o I buncie wójta Alberta. Jednym z kontrahentów był nieznany z pochodzenia niejaki Mirosław zwany Rosen.Transakcja objęta tym dokumentem dochodzi do skutku dosłownie dwa dni po zagadkowym zabójstwie Wacława III (4 sierpnia) w czasie jego pobytu w Ołomuńcu. Był on wówczas w czasie wyprawy przeciwko Władysławowi Łokietkowi znajdującemu się pod Krakowem.Niektóre źródła wymieniają wprost Łokietka jako winowajce skrytobójstwa. Adam Kładziński widzi związek między śmiercią Wacława właśnie w rejonie Bramy Wielkomorawskiej – będącej przedsionkiem do Polski i Śląska a wystawieniem dokumentu dwa dni później. Niewykluczone, iż wiadomość o śmierci Władysława mogła dotrzeć po dwóch dniach do Krakowa lub że oczekiwano na wiadomość o jego śmierci. Nie należy zapomnieć, że porozumienie między kontrahentami musiały uprzedzać rokowania. Sprawa nabycia 30- morgów nie mogła odbyć się w ostatniej chwili. Wiadomość o śmierci Władysława III mogła przyśpieszyć tylko ową transakcję.
Nie należy zapomnieć iż opanowanie Krakowa przez Łokietka było jego najważniejszym celem w 1306 roku. 15 maja 1306 roku w rękach Łokietka znajdował się zamek krakowski. Jednak miasto kraków wpuściło go w mury i biskup krakowski Muskata uznał go dopiero w tedy, gdy doszła wiadomość do Krakowa o zamordowaniu Wacława III. Akt uznania Łokietka odbył się na wielkim wiecu który odbył się 1 września.
Dokument ten wystawiono w chwili srożącego się w krakowie buntu – kiedy miasto nie miało pana. Nasuwa się hipoteza iż Mirosław potrzebował pieniędzy na opłacenie zabójców Wacława, którzy zgłosili się po jego śmierci po zapłatę. Nie mając pieniędzy sprzedał 30 morgów biskupowi. Rozciągały się one w przedpolu twierdzy więc nie były one w mocy Łokietka. Dla Alberta nie stanowiły wartości i dlatego pozbył się ich na rzecz Mirosława a ten będąc stronnikiem Łokietka na rzecz zasobnego biskupa. Wnioskując; Dokument z dnia 6 sierpnia nosi ślady nieuznania Łokietka oraz niedoszłego z wyprawą Wacława. Dokument nosi ślady samozwańczego wystąpienia urzędowego. Sama transakcja odbyła się w klasztorze O.O. Dominikaninów w Krakowie a nie jak powinno na sądzie w ratuszu. Dokument nie wymienia w ogóle Łokietka jako nominalnego władcy krakowa, ale został wystawiony pod pieczęcią miasta Krakowa przez samozwańczego wójta Alberta wraz z ławnikami występującymi w buncie z 1312 roku.
Albert występuje tu w charakterze nie tylko wójta ale także pana miasta pod nieobecności Władysława i Wacława, pod patronatem biskupa krakowskiego Jana Muskaty – przeciwnika Łokietka, zwolennika Przemyślidów i oficjalnego obrońcy zagrożonej przez Łokietka małopolski. Przed wyżej wymienionymi wydarzeniami Muskata został pojmany i uwięziony w Kunowie opatowskim i został tam zmuszony za pośrednictwem Jakuba Świnki do zawarcia rozejmu, wyparcia się wszelkich związków z Czechami oraz do złożenia przysięgi wierności Łokietkowi. W tej sytuacji Muskata złożył przysięgę, a dla swobody pozornie dopełnił część warunków. Jednak przy najbliższej okazji po 15 maja sprowokował I bunt krakowski.
Pomocą dla buntu miała być przygotowywana wyprawa Wacława III, która jak wiadomo skończyła się jego śmiercią w Ołomuńcu. Bunt był skazany na własne siły a co za tym idzie upadek.
W trakcie buntu arcybiskup wytoczył Muskacie proces kanoniczny z dnia 20 lipca, śledztwo w tej sprawie odbyło się jednak nie w Krakowie ale w Sandomierzu z powodu „niemożności dotarcia w krótkim czasie do kościoła katedry na Wawelu.”Ponad to wójt Albert wystawił dok. w prywatnej kwaterze biskupa a nie na Wawelu. Będącym albo pogorzałym po porzaże lub w rękach Łokietka. Należy już przed 4 sierpnia zauważyć zmianę nastawienia Muskaty do Łokietka. Możliwe iż zmienił zdanie dotyczące wyprawy Wacława III. W związku z wiecem który odbył się 1 września oraz w najbliższych dniach wydał Łokietek kilka doniosłych przywilejów generalnych. Trzy z nich dotyczyły miasta krakowa, biskupa krakowskiego i miasta Nowy Sącz.
Potwierdził biskupowi krakowskiego posiadanie wszystkich wolności, dochodów i posiadłości otrzymanych od króla czeskiego.Miasto Kraków otrzymało dwa wielkie przywileje. Pierwszym odnowiono przywileje miasta i wójtostwa – miasto zyskało na dwanaście lat zwolnienie od wszelkich świadczeń na rzecz władzy publicznej oraz szerokie uprawnienia sądownicze. Drugi p-przywilej nadał mieszczanom prawo składu i gwarancje że nie zostanie miasto połączone murem z zamkiem krakowskim. Miało to świadczyć o samodzielności ośrodka miejskiego.
Sam wójt Albert, był przewodniczącym rady miejskiej a co za tym idzie kierował administracją miejską. Funkcji sądowych osobiście nie wykonywał, wyręczał się wójtami sądowymi. Juryzdykcję osobistą nad nim wykonywał monarcha. Zgodnie z przywilejem z 1306 roku, wójt mógł odpowiadać tylko przed sądem monarszym w obrębie miasta i według jego praw. Do wójta należała organizacja obrony miasta. Ponadto wójtowie i mieszkańcy miasta nie będą pociągani do służby wojskowej poza granicę księstwa krakowskiego.
Drugi bunt wójta Alberta w pracy Edmunda Długopolskiego jest nazywany buntem żywiołu niemieckiego w Małopolsce. Zwraca on uwagę na Niemców osiedlających się w Polsce głównie w miastach, rzadziej na wsiach. Swoje stwierdzenie opiera na „pieśni o wójcie krakowskim Albercie” w którym opisywana jest między innymi niechęć Polaków do Niemców. Z kolei Stanisław Szczur uważa iż wydarzenia Krakowskie z 1312 rozpatrywany jako bunt Niemieckiego mieszczaństwa przeciwko władzy Polskiego księcia było by zbytnim uproszczeniem. Podobnie jak Długosz zwraca uwagę na przyczynę gospodarczą. W tym okresie Łokietek utracił pomorze i prawdopodobnie naciskał na miasta aby dostarczyły mu pieniędzy choćby w formie pożyczki. Usadowienie się Krzyżaków na pomorzu utrudniło handel kupców krakowskich z Flandrią. W tej sytuacji mieszczaństwo krakowskie na czele którego stał wójt Albert podjęło próbę osadzenia w Krakowie takiego monarchy, którego rządy mogły przynieść miastu największe gospodarcze korzyści. Wybór padł na króla czeskiego Jana Luksemburczyka. Bunt objął tylko małopolske, a w innych dzielnicach nie znalazł poparcia. Podczas trwania buntu można rozróżnić 2 okresy. W pierwszym okresie za przykładem Krakowa zrywano w Małopolsce zależności od Łokietka, odmawiania posłuszeństwa i czekano na przybycie króla Jana. W drugim okresie z ramienia króla Czeskiego zjawił się w Krakowie książę Opolski Bolko w charakterze starosty. Doszło także do działań wojennych ze strony Łokietka. Początek buntu jest trudny do określenia. Jednak pierwsze sygnały zmiany polityki mające na celu poparcie Jana Luksemburczyka w jego zabiegach o koronę Polską można dostrzec już 17 maja 1311 roku. W tym dniu odbył się wybór rajców miejskich i wójtów sądowych w Krakowie. Spośród wybranych wówczas sześciu rajców miejskich tylko jeden Henryk z Kietrza utrzymał się w Krakowie po stłumieniu buntu, choć wymieniony był w dokumencie Łokietka jako zdrajca w grudniu 1311 roku jako buntownik. Inni rajcy wymieniani są w prost jako uczestnicy i kierownicy buntu.
Ubogi materiał źródłowy utrudnia ustalenie, kto dokładnie przyłączył się do buntu, a kto pozostał wierny Łokietkowi. Udział biskupa Muskaty przeciwnika Łokietka,nie jest potwierdzony nie ma śladu, by w tym czasie wchodził w porozumienie z współpracownikami króla Czeskiego. Podczas buntu w latach 1311-1312 przebywał on w Lipowieckim zamku koło Chrzanowa. Wiadomo jednak, że jego szwagier Gerlach brał udział w buncie, a Muskata przebywał w krótkim czasie w Krakowie podczas wystąpienia. Do buntowników przyłączył się klasztor Bożogrobców w Miechowie. Potwierdza to zapiska w roczniku miechowskim, a także bulla papieża Klemensa V z dnia 12 października 1311 roku w której papież poleca arcybiskupowi gnieźnieńskiego wzięcie klasztoru w obronę. Do przeciwników Łokietka w księstwie krakowskim należy zaliczyć także miasto Wieliczkę. Odegrało ono jednak bierną role w buncie, toteż tylko wójt Gerlach poniósł surową kare. W księstwie sandomierskim do Krakowa przyłączyło się miasto Sandomierz. Potwierdza to dokument wydany na, wiecu w Wiślicy 31 października 1311 roku. Po stronie Łokietka opowiedziało się opactwo Cystersów w Jędrzejowie o czym świadczą nadane temu klasztorowi dużej posiadłości przy ulicy Św. Krzyża w Krakowie. W ziemi Sądeckiej zostało mu wierne główne miasto tego regionu Nowy Sącz w nagrodę za to nadany został mu przywilej wystawiony podczas buntu 21 lutego 1312 roku przez Jadwigę, żonę Łokietka zwalniał on mieszczan sądeckich od opłat wszelkiego rodzaju ceł. Dokument został wystawiony na zamku Krakowskim obok miasta które były w rękach buntowników. Wierny władcy został także klasztor klarysek w Starym Sączu. Został dla nich wydany przywilej nadający prawo poboru cła. Przywilej ten z dnia 17 kwietnia 1312 roku wydał Łokietek czekając w Starym Sączu na pomoc węgierską, by uderzyć na Kraków. Znajdują się w dokumencie znamienne słowa iż krakowianie dopuścili się zdrady „słowem, czynami i dziełami”.Mowa jest oczywiście o Janie Luksemburczyku i księciu opolskim Bolku – znajdującym się w Krakowie jako namiestnik króla czeskiego. W tym momencie rozpoczyna się drugi okres buntu. Jan Luksemburczyk nie mógł przybyć osobiście do zbuntowanego miasta z powodu braku środków finansowych a także niechęci stanów czesko – morawskich wobec wyprawy na Polskę. Zawiódł tym oczekiwania wójta i jego stronników. Pozyskany przez Luksemburczyka Bolko przybył do Krakowa w charakterze starosty czeskiego. Dowodów na to dostarcza dokument zawarty w Długoszowym Liber beneficiorum. Pobyt Opolczyka w Krakowie trwał dwa miesiące. O czasie jego przybycia świadczy dokument wystawiony przez niego 25 marca 1312 roku w Opolu. Przez co wiadomo iż nie znajdował się jeszcze w Krakowie, z kolei dokument Łokietka z 21 grudnia 1311, wspomina o obcych książętach ale nie o tym aby przebywali w mieście. Tym sposobem początek dwumiesięcznego pobytu Bolka w mieście należy liczyć po 25 marca a konie buntu na początek czerwca. O początku czerwca jako daty końca buntu świadczy ponadto protokół z dorocznego obioru nowych rajców z dnia 5 maja 1312. Wśród nowo wybranych znajdowały się osoby które wzięły udział w buncie i ściągnęły na siebie kary Łokietka.
Jan Luksemburczyk został zaskoczony buntem na Morawach i nie mógł przybyć z odsieczą. Z kolei Łokietek uzyskał pomoc węgierską nadesłaną od potężnego wojewody Amadeja. Wiadomość o pomocy węgierskiej znajduje się w Opisie cudów świętej King, znajduje się tam informacja pod datą 30 lipca 1311roku iż pewna mieszczka nie mogła przybyć do grobu Kingi w Starym Sączu z powodu przemarszu wojsk węgierskich. Podobna informacja znajduje się także pod rokiem 1312.
Kiedy Łokietek stanął z siłami polskimi i posiłkami węgierskimi pod Krakowem do walki prawdopodobnie nie doszło. Opolczyk nie mogąc liczyć na pomoc z zewnątrz prowadził układy z Łokietkiem. Wbrew woli wójta i jego sprzymierzeńców poddał miasto, w najbliższych dniach przed 14 czerwca.
Możliwe iż Łokietek przyrzekł Bolkowi zwrot kosztów jego wyprawy. Opuszczając miasto zabrał ze sobą wójta Alberta i pewną liczbę znaczniejszych mieszczan.O jego dalszym losie wspomina Pieśń o wójcie Albercie. Po złożeniu okupu został uwolniony i udał się na wygnanie do Czech gdzie zakończył swój żywot. Skutkiem buntu były represje wobec buntowników, konfiskaty majątków a nawet kary śmierci.
Podsumowując w pierwszym buncie w 1306 roku biskup Muskata, wójt Albert oraz mieszczanie Krakowscy nie wpuścili Łokietka do miasta. Dopiero na wieść o śmierci Wacława III otworzyli bramy miejskie przed jego wojskiem. Podczas drugiego buntu w latach 1311- 1312, popierano Jana Luksemburczyka który nie mogąc osobiście przybyć wyznaczył ks. Bolko jako namiestnika. Ten po dwóch miesiącach wydał miasto Łokietkowi, a opuszczając Kraków zabrał ze sobą Alberta.

Tutaj przeniosłem Twój post, gdyż tutaj składujemy referaty na średniowieczną Polski - Valgard

Alatar

Takie coś znalazłem:

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

KellyCMI

To dużo przeoczyłeś, bo kserówki z opracowaniami do tych pytań krążyły długo w grupie. Choć nie wiem czy tylko mnie czy wszystkim brakuje strony z pytania 12-21?

Alatar

No chyba, że tak. Embarassed

Łasic

Długo krażyły po grupie? Shoot, więc dlaczego mnie ominęły szerokim łukiem? Czy ktoś może się zadeklarować, że je przyniesie w poniedziałek do skserowania?

agata

ja moge przyniesc ale to nie sa opracowane pytania a jedynie takie zestawienie, ni to na kolosa, ni to na egzamin. I chyba pierwowzór już był wybrakowany bo wszystkim brakuje trzeciej strony z tego co wiem.

KellyCMI

Na wszelki wypadek również przyniosę. Są to po prostu odpowiedzi na pytania, który Krystian wrzucił.
Dziwne, że Was ominęły te notatki, bo często się o nich mówiło. Zresztą spodziewałbym się, że są one od Ciebie Łasic Wink

agata

One są, jak prawie wszystko z wyższych lat, od Ani K Razz

Valgard

Jako, że kolokwium tuż tuż proponuję do mobilizacji mały quiz Smile

każdy kto odpowie na trzy pytania zadaje kolejne trzy. Liczę na odzew Smile

Jako pomysłodawca proponuję pierwszy zestaw:
1. Jakie źródła informują nas o zjeździe w Gąsawie w 1227? (przynajmniej 3)
2. Kto i kiedy sprowadza Joannitów do Polski?
3. Gdzie i kiedy rozegrała się bitwa podczas I wyprawy mongolskiej, która pod względem liczebności wojsk była drugą po Legnicy? Kto w nich dowodził?

Łasic

Ja nie w sprawie quizu, broń Boże...
Ja jeszcze odnośnie wcześniejszego wątku - mam opracowania tylko do tych pierwszych zagadnień, jakie wkleił Alatar, zrozumiałam że dysponujecie tymi kolejnymi... Ale chyba coś czuję, że się przeliczyłam. W każdym bądź razie jeśli macie, to zabierzcie jutro. Dzięks

agata

Łasic

Zamieszczam część pytań z kolosa od nauczycielskiej 1.
16zadań, 1godzina.
1. testament Krzywoustego wg Labudy.
2. dokument bp Roberta z 1139 r.
3. kwestia pruska w latach 1222-1223.
4. kalatrawensi
5. data sprowadzenia Krzyżaków do Polski.
6. I najazd mongolski
7. kim był Burundaj.
8. podstawy roszczeń Wacława II do korony polskiej.
9. Frakcje za życia Ludwika węgierskiego (nie pamiętam czy w MŁP czy w WLKP)
10. data dzienna przywileju koszyckiego
11. kim byli iuniores
12. kim był Bodzanta
13. zjazd w Mąkolnie 1212
14. daty panowania wybranych królów
15. gdzie leży: Wiślica, Głogów ...