Pongit Fan Site

kamila

czy ktoś może wkleić skan/foto magicznej kartki z literaturą na zajęcia lub zna takową (tj literaturę ;P ) ??

Alatar

Chyba o to chodzi...

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Inanna · Wysłany: Pon 18:48, 01 Mar 2010 Temat postu:

Myślę, że można stworzyć listę z jakich zagadnień są referaty na zajęcia. Co wy na to?

kamila · Wysłany: Pon 19:08, 01 Mar 2010 Temat postu:

mój referat: praska wiosna Smile

Alatar · Wysłany: Pon 19:50, 01 Mar 2010 Temat postu:

Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (i udział w niej Polski?, cezury mogę sobie sam ustalić - wstępnie zakładam, że 1949-1991)

Inanna · Wysłany: Wto 15:53, 02 Mar 2010 Temat postu:

Ja mam referat na samiuśkim końcu Laughing

dekolonizacja Afryki

Hania · Wysłany: Wto 18:00, 02 Mar 2010 Temat postu:

ja mam rewolucje kubańską Twisted Evil

Alatar · Wysłany: Wto 22:49, 02 Mar 2010 Temat postu:

Wątki chyba mi się pomyliły. Razz

Polecam usunięcie mojego postu wyżej...
Z powszechnej mam - Wojna domowa w Algierii...

Dorota · Wysłany: Śro 10:00, 03 Mar 2010 Temat postu:

ja mam:
'Chiny za Mao- wielki skok i rewolucja kulturalna'

Alatar · Wysłany: Śro 18:18, 10 Mar 2010 Temat postu:

Referat Romka Goduli:

Sytuacja Japonii po II wojnie światowej

W 1940 roku Japonia podpisała pakt z III Rzeszą i włochami rządzonymi przez Benito Mussoliniego. Tworzyła w ten sposób z nimi sojusz państw osi. II Wojnę światową Japonia przegrała jako ostatnia z tej trójki. Kapitulację podpisała 2 IX 1945 roku, choć, jak wskazują naukowcy, była do tego gotowa już wcześniej. Nie zgadzały się jednak na to stany zjednoczone, które najprawdopodobniej chciały przetestować w akcji nowy rodzaj broni – bomby atomowe.

Traktat pokojowy między Japonią a stanami zjednoczonymi został podpisany dopiero w roku 1951. Po II wojnie światowej cała Japonia(za wyjątkiem wysp kurylskich okupowanych przez Rosjan) znalazła się pod okupacją wojsk amerykańskich. Głównodowodzący, generał Douglas MacArthur był gotów wziąć pełną odpowiedzialność za losy Japonii, pod warunkiem że prezydent Harry Truman da mu swobodę w podejmowaniu decyzji.

Formalnie w Tokio ustanowiono Radę Sojuszniczą złożoną z przedstawicieli USA, Wspólnoty Brytyjskiej, ZSRR i Chin. Była to jednak instytucja fasadowa. W rzeczywistości władza generała była ogromna - mógł rozwiązywać parlament, delegalizować partie i zwalniać urzędników. Dekrety wydawał w imieniu własnym, a nie Stanów zjednoczonych. Równocześnie funkcjonował japoński rząd, choć ograniczono jego kompetencje - były jednak wystarczające do wcielania w życie wytycznych amerykańskiej administracji.

MacArthur rozpoczął tworzenie japońskiej demokracji. 15 października 1945 r. przywrócił i rozszerzył zniesione przez obalony reżim swobody polityczne oraz wypuścił z więzień więźniów politycznych. Zlikwidował cenzurę, policję polityczną i 148 organizacji nacjonalistycznych. Stanowiska w administracji straciło prawie 200 tys. najbardziej skompromitowanych osób. Z przeszłością ostatecznie uporano się 23 grudnia 1948 r., gdy po procesie w Trybunale Tokijskim na szubienicach zawisło siedmiu zbrodniarzy wojennych, w tym dwóch byłych premierów. Inne, lokalnie działające trybunały osądziły jeszcze 5 tys. osób z których 920 stracono.

Dla wielu Amerykanów, Chińczyków i Rosjan symbolem zła, które wyrządziła podczas II wojny światowej Japonia, był cesarz Hirohito. Nie stanął on jednak przed trybunałem. Na jego osądzenie - proces niemal na pewno zakończyłby się wyrokiem śmierci - nie pozwolił MacArthur. Obawiano się zniesienia monarchii, by nie powtórzyła się historia Niemiec po I wojnie światowej, gdzie doprowadziło to tam do chaosu i w konsekwencji utorowało drogę nazistom.

Według planu MacArthura cesarz miał odgrywać rolę "zakładnika demokracji" i gwaranta wprowadzanych reform. Miał być autorytetem, który pokaże poddanym nową, zaproponowaną przez Amerykanów, drogę.

MacArthur wiedział, że nie da się zbudować w Japonii demokracji bez udziału Japończyków. Cesarz gwarantował wiarygodność zmian, potrzeba było jednak czegoś więcej niż symbolu - należało zbudować elity nowej władzy. Amerykanom pomogli w tym japońscy politycy starszego pokolenia. Za panowania reżimu większość z nich była więziona, wielu świadomie nie brało udziału w życiu publicznym. Przyszli premierzy Kijuro Shidehara i Shigeru Yoshida (współautor japońskiego cudu gospodarczego) uznali utrzymanie monarchii za filar sukcesu przy budowie demokracji. Liczyli na sojusz Japonii ze Stanami zjednoczonymi.

Nowa Japonia miała być pozbawiona sił zbrojnych. Zamiast armii miały jej wystarczyć siły samoobrony. Trzeba było jednak rozwiązać problem ośmiu milionów zdemobilizowanych żołnierzy. Na polecenie MacArthura wypłacono im miliony jenów zaległego żołdu. Również cywile mogli liczyć na odszkodowania związane z wojną. Decyzja w tej sprawie przysporzyła generałowi popularności, ale ogromne wypłaty zaczęły grozić wybuchem hiperinflacji.

Dodatkowym kłopotem było siedem milionów uchodźców, którzy przybyli do zrujnowanego nalotami kraju z utraconych kolonii. Sytuacja gospodarcza Japonii zaczęła się pogarszać i pojawiła się groźba wybuchu społecznego niezadowolenia. MacArthur uznał, że konieczna jest pomoc z zewnątrz. Przez sześć lat po zakończeniu wojny Amerykanie przeznaczyli na wsparcie dla Japonii 2,5 mld dolarów.

Generał zarządził też reformę rolną, która 1946 roku została uchwalona przez parlament. Akty własności ziemi zakupiło ponad 4,7 mln chłopów, dzięki czemu gwałtownie wzrosła produkcja żywności i poprawiła się sytuacja na rynku. MacArthur stanął w obronie japońskich fabryk, które początkowo chciano zdemontować. Ocalały fabryki mogące przyczynić się do szybszej odbudowy ekonomiki japońskiej. Późniejszy wybuch wojny koreańskiej też przyczynił się do mającego nastąpić w Japonii cudu gospodarczego. Japonia jako sojusznik Stanów w naturalny sposób stała się źródłem zaopatrzeniowym dla działań wojennych.

Nowy porządek ustrojowy przypieczętowała konstytucja z 1946 roku, napisana w sztabie MacArthura przy udziale samego generała. Była przepojona pacyfizmem (art. 9 mówił o wyrzeczeniu się wojen po wsze czasy), wprowadzała odpowiedzialność rządu przed parlamentem i ustanawiała samorząd terytorialny. Ograniczono prerogatywy cesarza, który zrzekł się boskiego statusu. Monarcha stał się "symbolem państwa i jedności narodu". Rewolucyjne w stosunkach japońskich było podkreślenie zasady równości płci: kobiety znalazły się w organach lokalnej władzy, wprowadzono koedukacyjne szkoły, a na ulicach pojawiły się policjantki. W nowym parlamencie zasiadło 29 posłanek.

Okupacja zakończyła się w 1952, kiedy wszedł w życie traktat pokojowy, podpisany rok wcześniej w San Francisco przez Japonię, USA oraz 47 innych państw. Traktatu nie podpisał ZSRR oraz inne państwa bloku sowieckiego, w tym Polska. Japonia i USA zawarły także układ o bezpieczeństwie, gwarantujący stacjonowanie na wyspach wojsk amerykańskich. W preambule traktatu pokojowego Japonia zadeklarowała chęć wstąpienia do ONZ, przestrzegania karty Narodów zjednoczonych, oraz zachowania ideałów i wolności praw ludzkich. W traktacie dopuszczano utworzenie sił obronnych.

Polityka Stanów zjednoczonych wobec Japonii i wspieranie jej odbudowy poprzez ograniczenie a w końcu wstrzymanie wypłaty reparacji wojennych przyniosła wymierne korzyści. Japonia szybko stała się państwem o silnej gospodarce, które w następnych latach miało się z naleźć w trójce najprężniej rozwijających się gospodarek świata.

Józef Kukułka, Historia współczesna stosunków międzynarodowych. 1945-2000.
Krzysztof Karolczak, System konstytucyjny Japonii
Jolanta Tubielewicz, Historia Japonii

kamila · Wysłany: Pon 22:44, 15 Mar 2010 Temat postu:

a reszta referatów???? przydało by się coś na kolosa Smile

kamila · Wysłany: Pon 23:26, 15 Mar 2010 Temat postu:

Agato, możesz wysłać swoją prezentację na maila grupowego?? dzięki Smile

Dorota · Wysłany: Wto 17:01, 16 Mar 2010 Temat postu:

„Chiny za Mao- Wielki Skok i rewolucja kulturalna”

W grudniu 1957 roku rozszerzone posiedzenie Biura Politycznego KC KPCh przyjęło w ogólnym zarysie maoistowską koncepcję przyspieszonego rozwoju społeczno- ekonomicznego kraju. W chwili proklamowania nowej strategii zwanej „wielkim skokiem”, nowa koncepcja rozwoju kraju nie była ani w pełni sformułowana. Impulsem dla Wielkiego Skoku stało się szokujące odkrycie że stalinowski model rozwoju przemysłowego nie pasuje do warunków chińskich.
Coraz bardziej rozczarowany do Rosjan Mao uznał, że wbrew ich argumentom, Chiny można wprowadzić za jednym zamachem do komunizmu, korzystając z taniej i słabo dotąd wykorzystanej chłopskiej siły roboczej, dla której zmobilizowania zamiast bodźców materialnych wystarczą hasła rewolucyjne. Fantazje te, zakładające, że entuzjazmu mas nie mogą skrępować żadne, wymyślone przez burżuazję „obiektywne” czynniki gospodarcze schlebiały dumie narodowej a pisemne zastrzeżenia ekspertów Mao skomentował zdaniem „po prostu nie czytam”
Nowa strategia (wg Krzysztofa Gawlikowskiego, opierała się na kilku podstawowych założeniach, które sprowadzały się do proklamowania:
· Równoczesnego rozwoju przemysłu i rolnictwa, z zachowaniem priorytetu dla przemysłu ciężkiego
· Równoczesnego wykorzystania najnowszych i tradycyjnych metod produkcji, z priorytetem dla nowoczesnych i wielkich zakładów
· Równoczesnego rozwoju przemysłu podstawowego i terenowego
Dotychczasowe 740 tys. wiejskich spółdzielni ustąpiło miejsca komunom ludowym. Pierwsza o nazwie „Sputnik” (miała ona podobnie jak pierwszy sowiecki satelita Ziemi wzbudzić zdumienie i podziw świata) powstała w kwietniu 1958 roku w Henanie. Kolejne pojawiały się w szybkim tempie i pod koniec roku obejmowały już 99% gospodarstw. Twory te stanowiły zarazem ośrodki administracyjne i gospodarcze oraz ogniwa obrony terytorialnej. Miały własny sektor rolny, przemysłowy i usługowy oraz własna milicję. Rzucone w sierpniu hasło:”Każdy obywatel żołnierzem”, zmuszało do służby wszystkich mężczyzn i kobiet w wieku 15- 60 lat. Działki przyzagrodowe uspołeczniono, wprowadzono wspólne posiłki i wspólne mieszkania, przy czym mężczyźni i kobiety nocowali na przeciwległych krańcach wsi. Małżeństwom nakazano spotykać się dwa razy w miesiącu w celach prokreacyjnych.
W momencie rozpoczęcia obrad drugiej sesji przerwanej w 1956 r. VIII Zjazdu mającej formalnie rozstrzygnąć o przemianach, w istocie postanowienia wcielano w życie od kilku miesięcy. Przyjęto tzw. politykę „trzech czerwonych sztandarów”, którymi miały być Wielki skok, nowa linia generalna partii i komuny ludowe.
Według założeń wielkiego skoku do 1962 roku Chiny miały produkować 80-100 mln ton stali (w 1957 wyprodukowano 5,3 mln), wydobyć 700 mln ton węgla (w 1957 r. 130 mln) i wyprodukować 525 mln ton ziarna (w 1957 r. 170 mln). Cel tej utopii miało wyjaśniać hasło „Trzy lata ciężkiej pracy- dziesięć tysięcy lat szczęścia”
Zgodnie z zaleceniami kierownictwa stosowano siew kilkakrotnie gęstszy od dotychczasowego, powodujący w istocie uwiąd roślin, oraz głęboką na ponad 60 cm orkę, wysuszającą glebę. Skuteczna kampania wyniszczenia wróbli w efekcie spowodowała plagę owadów. Choć zbiory 1958 roku były lepsze niż kiedykolwiek, nie miał ich kto uprzątnąć i w większości zgniły na polach.
Gdy w kwietniu 1959 r. Liu Shaoqi przejął od Mao tytularne raczej stanowisko głowy państwa, symptomy kryzysu były już wszędzie widoczne. Na VIII Plenum KC partii w Lushanie marszałek Peng Dehuai zakwestionował zasadność Skoku. Zepchnięty do defensywy Mao złożył najpierw rodzaj samokrytyki, przyznając że o planowaniu gospodarczym nie wie nic. Potem jednak, stwierdziwszy że nikt nie śmie stanąć w obronie marszałka, oskarżył go o stworzenie „antypartyjnej kliki”. Ponowiono też Wielki skok oznajmiając że w 1959 roku wartość produkcji przemysłowej miała wzrosnąć o 131%.
Prawda była przerażająca. Na początku 1960 roku kryzys był już powszechny, do czego przyczyniły się władze ściągające obowiązkowe podatki od zbiorów za poprzedni rok. Wysoki podatek (15%) wyliczony był w stosunku do planowanych, a nie rzeczywistych zbiorów, zakończył się zatem konfiskatą całej żywności. Zrozpaczeni chłopi zaczęli jeść szczury, liście i korę z drzew (przed wizytą dygnitarzy ze stolicy często tynkowano i malowano obdarte z niej drzewa). Następnie zaczęto sprzedawać dzieci i żony. Doszło nawet do tego że zaczęto wykopywać zwłoki zmarłych i zabijać dzieci. Nie chcąc zabijać własnych, wymieniano się nimi. Ponieważ każda śmierć powodowała zmniejszenie racji w stołówce, nie informowano władz o zgonach. Pomimo tego racje w stołówkach i tak stopniowo ograniczano, wprowadzano także "żywność zastępczą" w postaci np. masy papierowej. Za kradzież żywności groziła kara śmierci.
Zrozpaczeni chłopi próbowali czasem atakować pociągi a nawet miasta. W marcu 1960 roku w Guangdong wojsko schwytało w pułapkę 800 rebeliantów i zabiło 400 z nich.
Liczba ofiar głodu jest nieznana. Według Wanga Ruoshui z Chińskiej Akademii Nauk zmarło minimum 10 mln osób. John King Fairbank w książce China: A New History podaje liczbę 20-30 mln. Jasper Becker, autor monografii poświęconej wielkiemu skokowi szacuje liczbę ofiar na ponad 43 mln.
Rozpoczęty pod koniec 1960 r. odwrót od Skoku zainicjowany został przez grupę skupiona wokół Liu Shaoqi. Produkcja rolna stanowiła wówczas trzy czwarte tej z 1958 r., przemysłu ciężkiego spadła o 47 % a lekkiego o 22%. Rok następny przyniósł pogłębienie tej tendencji a w lutym 1962 r. Chen Yun obwieścił o 2 mln yuanów deficytu budżetowego. Przez system „trzech swobód i jednej odpowiedzialności” (Swobody dotyczyły rozwoju wolnego rynku, małych przedsiębiorstw i powiększania działek przyzagrodowych, a odpowiedzialność- ustalania wyników produkcji) osiągnięto zaskakująco szybkie odrodzenie. W latach 1963- 1964 produkcja rolna doszła do poziomu sprzed Skoku.
Okresowi „regulacji” towarzyszyła nasilona walka dwóch frakcji partyjnych. Jedna pod wodzą Liu dążyła do wojskowej i technicznej modernizacji typu sowieckiego, rozwoju gospodarczego i prymatu dotychczasowego aparatu partyjnego. Druga, z Mao, sadziła, że wszelkie te cele osiągnąć można droga mobilizacji mas nawet wbrew sceptycznej części partii.
Ostatnie dziesięciolecie Mao Zedonga- od roku 1966 do jego śmierci w roku 1976 – to okres wewnętrznych zmagań politycznych, które wstrząsnęły krajem. Był to stosowny finał dwudziestu straconych lat rozpoczętych w roku 1957 Kampanią Przeciwko Prawicowcom, w czasie którego pozbyto się wielu inteligentów.
Mao Zedonga niepokoiło uporczywe oczernianie jego osiągnięć i polityki rozpowszechnione wśród będących u władzy członków KPCh. Przywódcy frakcji nie mogli się atakować bezpośrednio żeby nie uznano ich za burzycieli i intrygantów. Posługiwano się więc rządowymi intelektualistami, którzy tworzyli zewnętrzną otoczkę ich frakcji. Owi sprzymierzeni z przywódcami politycznymi partyjni intelektualiści wyrażali swoje poglądy w esejach, komentarzach, sztukach teatralnych i innych utworach literackich. Opinie krytyczne rodziły się przede wszystkim w Pekinie, gdzie na czele Komitetu Miejskiego KPCh stał Peng Zhen.
Instytucją, w której nadal miał poparcie, była dowodzona przez Lin Biao armia. Lin dbał o indoktrynację maoistowską w armii. Zniesione zostały wprowadzone uprzednio przez Peng Dehuaia wszelkie wzorowane na radzieckich rozwiązania, łącznie z rangami i mundurami, a żołnierzom zaszczepiano rewolucyjny zapał.
We wrześniu 1962 roku zainicjowany został Ruch kształcenia socjalistycznego, mający propagować maoistowskie rozwiązania gospodarcze. Pierwszym była zmilitaryzowana brygada rolnicza Dazhai w prowincji Shanxi, osiągająca rzekomo rewelacyjne wyniki w uprawie ziemi. Drugim okrzyknięto Lei Fenga, ślepo oddanego Mao młodego żołnierza.
Jednym z elementów kampanii propagandowej Mao wśród chińskiego społeczeństwa była działalność jego żony Jiang Qing na polu kultury. Wokół niej skupili się młodzi radykałowie głównie z Szanghaju. W lutym 1966 roku Lin Biao zorganizował w tym mieście "forum literacko-artystyczne w siłach zbrojnych" gdzie oznajmił , że „odtąd wszystkie dokumenty armijne dotyczące literatury i sztuki powinny być przesłane do niej”.
Za preludium rewolucji kulturalnej uważany jest artykuł protegowanego Jiang Qing, Yao Wenyuana z 10 listopada 1965 roku. W tekście tym skrytykowana została sztuka Wu Hana, Dymisja Hai Rui. Prawdziwym autorem , a przynajmniej inspiratorem tekstu był jednak sam Mao Zedong. Peng Zhen, stojący na czele 5- osobowej grupy nadzorującej „rewolucje kulturalną” usiłował nie dopuścić do przedruków artykułu, rozumiejąc że stanowi następny cel. Opuszczony przez zastraszonych współpracowników, został, mimo złożenia poniżającej samokrytyki, usunięty 18 maja 1966 roku ze wszystkich stanowisk.
W tym samym miesiącu Lin Biao, oznajmił, że musi wysłać wojsko celem zajęcia radiostacji i innych obiektów o kluczowym znaczeniu. 16 maja sformowano nowa grupę do spraw Rewolucji Kulturalnej podległa w istocie samemu Mao. Wroga określono czytelnie ale jeszcze nie z imienia. Byli nim „lgnący do trupa burżuazji” ludzie, którzy „wykorzystując swe stanowiska i uprawnienia nadane przez partie i rząd, opanowali całkowicie pewne resorty i jednostki, zwalczają kierownictwo partii oraz przeprowadzają antypartjną, antysocjalistyczną, kryminalna działalność, posługując się wszelkimi środkami, jakimi dysponują”.
Zapowiedziana w ten sposób czystka objęła niemal natychmiast uczelnie, gdzie pojawiła się 25 maja pierwsza „gazetka wielkich hieroglifów”. 29 czerwca w szkole średniej przy również pekińskim uniwersytecie qinghua założono opaski z napisem „Czerwona Gwardia”. Młodzi robotnicy tworzyli własne oddziały Rewolucyjnych Buntowników.
Liu Shaoqi próbował w czerwcu i lipcu (tzw. pięćdziesiąt dni) skanalizować wzbierającą falę, wysyłając na uniwersytety specjalne grupy robocze, z udziałem żony, Wang Guangmei (wkrótce uznanej za „typowa burżuazyjną, ohydną panienkę”). Poniósł jednak zupełną klęskę.
Zwołane 1- 12 sierpnia plenum KC, w obecności „rewolucyjnych studentów”, ale przy braku połowy członków, usunęło Liu ze stanowiska wiceprzewodniczącego partii na rzecz Lin Biao, ustalając 16- punktowe cele ruchu, wśród nich – zmianę mentalności całego społeczeństwa. Rozpoczęły się masowe zloty hunwejbinów przewożonych za darmo przez wojsko na plac Tiananmen. Od 18 sierpnia do 25 listopada podobno aż 11 mln z nich spotkało się z Mao. Wódz nie przemówił ale Lin Biao i Chen Boda wezwali obecnych do wykorzenienia tzw. czterech starych (stare kultura, zwyczaje, poglądy i obyczaje). Hasła ‘Czerwonej książeczki’, głoszące wyższość analfabetów nad intelektualistami, kult pracy fizycznej i wiarę, że „słuszna” ideologia może zastąpić wiedzę, okazały się nader chwytliwe.
W ciągu następnych miesięcy Chiny stanęły na krawędzi wojny domowej. „Rewolucyjni” wandale wdzierali się do domów, niszczyli lub malowali na czerwono meble, publicznie palili książki i przedmioty uznane za dekadencki, jak eleganckie stroje, szachy czy płyty. Zakazano puszczania latawców, śpiewania dzieciom „szkodliwych pieśni o kotkach i pieskach” (zamiast o rewolucji), urządzania tradycyjnych wesel i pogrzebów.
Represje dotknęły również komunistycznych przywódców. Liu Shaoqi, wywleczony nocą z własnego domu, skonał ostatecznie w 1969 roku w więzieniu w Henan. Jego żonę Wang Guangmei na „wiecu hańby” przebrano przemocą w worek i naszyjnik z piłeczek pingpongowych z wymalowanymi na nich trupimi czaszkami.
Często aby dowieść „burżuazyjnej dekadencji” wrogów, grupa Jiang Qing musiała sięgać do tak żałosnych argumentów jak cygara marszałka He Longa, brydż Deng Xiaopinga, pantofle na wysokich obcasach Wang Guangmei. Łatwiej było zadawać ciosy na forum kultury , gdzie Jiang doprowadziła do śmierci wielu artystów. W latach 1967- 1972 w ChRL nie powstał ani jeden film fabularny. Doszczętnie zniszczono tradycyjną operę i teatr. Przy okazji Jiang Qing zdołała wyszukać i zniszczyć żywych jeszcze świadków jej bujnej i mało „rewolucyjnej” młodości w przedwojennym Szanghaju.
Totalizacja życia politycznego doszła do szczytu. Parlament nie zebrał się w latach 1966- 1974 ani razu. Nie istniały kodeksy prawne, ustawy i przepisy wykonawcze.
Próba zakończenia „rewolucji kulturalnej” , podjęta w lutym 1967r przez grupę starszych przywódców partyjnych zakończyła się klęską. Fiasko przyniosła jednak także tzw., Komuna Szanghajska, której twórcy ogłosili wspólnotę dóbr oraz obieralność i odwoływalność wszystkich urzędników. Owe marzenie zgasił od razu sam Mao, po raz pierwszy dezawuując swoich podwładnych. Nowy porządek miano teraz konstruować na bazie komitetów rewolucyjnych , opartych na „potrójnym sojuszu” „rewolucyjnych buntowników”, wojskowych oraz ocalałych, a wiernych Mao kadr partyjnych . zawiedzenie czerwonogwardziści nie zamierzali dzielić się władza nawet miedzy sobą. W Sichuanie i Guangxi rozpoczęła się prawdziwa wojna lokalna z użyciem broni ciężkiej przejmowanej z arsenałów. Pod koniec lipca w Wuhanie doszło do incydentu, gdy lokalny dowódca wojskowy poparł Milion Bohaterów, oddział Czerwonej Gwardii nie cieszący się zaufaniem GRK. Wysłannicy GRK zostali po przybyciu do miasta uwięzieni i pobici z czynnym udziałem wojska. Oddziały lojalne wobec Pekinu uwolniły ich, mimo osobistego zaangażowania Mao, dopiero następnego dnia. Mogło to zapowiadać otwarty bunt w armii.
Dla Mao był to w istocie punkt zwrotny. W sierpniu wydano ChALW rozkaz przywrócenia porządku w całym kraju. Spacyfikowano uniwersyteckie kampusy, oddziały czerwonogwardzistów były rozwiązywane ich członkowie zsyłani do pracy na roli.
Po tym jak plenum KC w październiku 1968 r. pozbawiło Liu Shaoqi (znajdujący się już od kilku miesięcy w więzieniu) wszystkich stanowisk i wyrzucono z partii, nie istniały już żadne przeszkody dla sformalizowania zwycięstwa „rewolucji”.
W dniach 1-24 kwietnia 1969 roku odbył się IX Zjazd KPCh. Przyjęto na nim nowy statut, który czynił Lin Biao "najbliższym towarzyszem broni" Mao oraz jego oficjalnym następcą. Lin Biao stał się oficjalnie drugą osobą w państwie. Na Zjeździe wymienione zostało 80% składu KC, a przynależność do Partii uzależniono od pochodzenia klasowego. Rewolucja kulturalna weszła oficjalnie w okres "walki, krytyki i naprawy", a faktycznie została wygaszona.
13 września 1971 roku w oficjalnym komunikacie podano że Lin Biao zginął w katastrofie lotniczej nad Öndörchaan w Mongolii, podczas ucieczki do ZSRR. Kulisy śmierci Lina do dziś pozostają zagadkowe. Śmierć Lin Biao stała się początkiem walki o sukcesję po Mao. Wzrost pozycji premiera Zhou Enlaia Zhou wykorzystał wzrost swojej pozycji do uporządkowania w miarę możliwości instytucji rządowych i zminimalizowania w nich wpływów Grupy ds. Rewolucji Kulturalnej. Główną rywalką Zhou była żona Mao, która Wraz z 3 poplecznikami z Szanghaju tworzyła tzw. bandę czworga i dążyła do kontynuowania rewolucji kulturalnej. Po umocnieniu swojej pozycji Jiang Qing rozpoczęła Kampanię przeciwko Lin Biao i Konfucjuszowi, która faktycznie wymierzona była w Zhou Enlaia. Główne uderzenie przeprowadzono na wiosnę 1974 roku, kiedy to zaatakowano "rewizjonizm w gospodarce", muzykę klasyczną oraz "klasowe niesprawiedliwości w kształceniu", które uważano za elementy kojarzące się z Zhou. Kampania nie przyniosła jednak spodziewanych rezultatów, gdyż większość społeczeństwa nie poparła jej. W styczniu 1975 roku Zhou Enlai wystąpił po raz pierwszy z otwartą krytyką koncepcji Mao, ogłaszając program Czterech Modernizacji. Zawarte w nich wezwanie do reform ekonomicznych całkowicie wykluczało się ideologicznie z programem lansowanym przez Mao podczas wielkiego skoku i rewolucji kulturalnej.
8 stycznia 1976 zmarł Zhou Enlai.. Natomiast 9 września 1976 zmarł Mao Zedong. Zgodnie z jego ostatnią wolą, faktyczna władza znalazła się w rękach Hua Guofenga. Członkowie bandy czworga byli rozgoryczeni decyzją Mao. W prasie rozpoczęły się ataki na Hua i jego otoczenie. Większość armii była jednak wrogo nastawiona do Jiang Qing i jej grupy. W nocy z 5 na 6 października Zhang Chunqiao, Wang Hongwen i Yao Wenyuan zostali niespodziewanie pojmani przez żołnierzy w gmachu KC. Jiang Qing została aresztowana we własnym domu. Na wieść o aresztowaniu bandy czworga na ulice chińskich miast wyszły rozentuzjazmowane tłumy, dając wyraz swojej radości. Wydarzenie to jest uważane za koniec rewolucji kulturalnej.

thir13teen · Wysłany: Wto 19:53, 16 Mar 2010 Temat postu:

na @ grupowy wysłałem wam materiały do kolokwium.
teoretycznie powinno wystarczyć na zal.
sugeruję jednak, poczytać referaty, bo podobno pod tym kątem są robione pytania.
pzdr. :]

Alatar · Wysłany: Wto 23:51, 16 Mar 2010 Temat postu:

Referat Piotra Górala:

Wojna w Korei
Toczyła się w latach 1950 – 1953, na terytorium półwyspu koreańskiego. Pomiędzy siłami ONZ wspierającymi wojska Republiki Koreańskiej, a siłami północnokoreańskimi wspieranymi przez Chińską Republikę Ludową.
Korea, znajdująca się od 1910 roku w rękach japońskich, decyzją mocarstw miała stać po II wojnie światowej niepodległym państwem.
Na zasadzie porozumienia między państwami alianckimi realizację postanowień kapitulacyjnych w Korei powierzono: armiom które uwolniły znaczne części Korei spod okupacji japońskiej.
na północ od 38 równoleżnika – dowództwu wojsk radzieckich,
na południe- dowództwu wojsk amerykańskich.
W grudniu 1945 roku po konferencji moskiewskiej USA i ZSRR utworzyły komisję mającą na celu stworzenie na drodze powszechnych wyborów, jednego rządu ogólno koreańskiego. Rosjanie w swojej strefie okupacyjnej prześladowali partie prawicowe i narodowe, a Amerykanie w swojej strefie partie lewicowe i komitety ludowe, co spowodowało, że wybory odbyły się w każdej ze stref osobno. 15 sierpnia 1948 r. proklamowano w Seulu utworzenie Republiki Korei z prezydentem Syngmanem Rhee na czele, na co odpowiedzią było utworzenie we wrześniu 1948 r. Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej na północy, gdzie premierem rządu został Kim Ir Sen.
„Zimna wojna zrodziła pierwszy owoc” 1Odmienna polityka dwóch bloków politycznych, spowodowała podział jednego państwa, na 2 niezależne części.
Kim Ir Sen, przywódca Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, od chwili utworzenia państwa północnokoreańskiego snuł plany "wyzwolenia" południowej części półwyspu Apelował o pomoc do Stalina, ten jednak odmawiał, obawiając się otwartego konfliktu z USA. ZSRR nie miał jeszcze w swym arsenale broni jądrowej, nie mógł też liczyć na żadne poparcie ze strony Chin, w których nadal trwała wojna domowa.
Podobne plany podboju północnego sąsiada czynił Syngman Rhee, konfrontacja dwóch koreańskich państw prowadziła do częstych konfliktów granicznych zwanych „małej wojny na 38 równoleżniku”
25 czerwca 1950 roku wojska Korei Północnej wkroczyły na terytorium Korei Południowej. Do dzisiejszych czasów pozostaje niewiadoma kto wywołał łańcuch tych wydarzeń. ZSRR przypuszczalnie nie manipulował Koreą PN w czerwcu 1950, ewentualności takiej jednak nie można do końca wykluczyć. Chiny nie były zainteresowane wywołanie wojny w Korei, przywódcy mieli wystarczającą ilość problemów z eliminacją pozostałości opozycji na kontynencie.
W Korei Południowej poparcie USA dla Syngmana Rhee stopniowo się zmniejszało z powodu jego autokratycznych zachowań. Konsultant Deparlamentu Stanu - Dulles „scharakteryzował Rhee jako wzburzonego i nie wykluczył możliwości podjęcia przez niego akcji zaczepnych wobec północy.
Nie mniej jednak 25 czerwca 1950 roku wojska Korei Północnej wkroczyły na terytorium Korei Południowej
Armia południowo - koreańska okazałą się niewystarczająca, 28 czerwca wojska północne stały już pod Seulem.
Rada bezpieczeństwa ONZ przegłosowała wniosek o udzieleniu pomocy Południowej Korei. Prezydent Truman podjął decyzje że główny ciężar miały wziąć na siebie Stany Zjednoczone. Ostatecznie poza USA udział w operacji koreańskiej zadeklarowało 15 państw, nie licząc dalszych 5 które zaoferowały pomoc medyczną.
Nieliczne oddziały amerykańskie przerzucone w pierwszej fazie do Korei z garnizonów w Japonii zostały wzmocnione kolejnymi, dywizjami z kontynentu amerykańskiego i Europy Zachodniej. Zjednoczona armia ONZ na czele z amerykańskim generałem MacArthurem dokonała udanego desantu 15 września pod Inchon. Dość łatwo wojska północnej Korei zostały wypierane. W trakcie prowadzonych walk istniał problem co zrobić po przekroczeniu 38 równoleżnika. Do tej pory wojska ONZ wyzwalały terytorium Korei Południowej a po przekroczeniu granicy stały by się armią najeźdźczą. Obawiano się że przekroczenie równoleżnika Chiny mogą podjąć działanie co ewentualnie oznaczało by początek wojny światowej. W tej atmosferze zapadła decyzja przekroczenia równoleżnika. Dokument przygotowany przez Komitet Szefów Sztabów przewidywał obowiązek starannego sprawdzenia, czy operacje ONZ nie będą zagrożone przez Chiny lub Rosję. Zadaniem Mac Arthura było zniszczenie armii północnokoreańskiej w tym celu miał prawo prowadzić operacje lądowe, morskie, powietrzne na północ od równoleżnika. W prowincjach północno wschodnich i wzdłuż granic z Mandżurią i ZSRR powinny być użyte formacje południowokoreańskie. W październiku wojska ONZ przekroczyły linie 38 równoleżnika. Celem dalszych działań miała być już nie tylko obrona niepodległej Korei, ale zjednoczenie kraju pod jednym demokratycznym rządem. 7 października powołano komisję2 „komisja NZ ds. Zjednoczenia i Odbudowy Korei (UNCURK) powierzono zadania w zakresie tworzenia jednolitego, niezależnego i demokratycznego rządu dla całej Korei.
W tej fazie do konfliktu wmieszały się komunistyczne Chiny, wprowadzono na front kilkusettysięczną armię "Chińskich Ochotników Ludowych". Terminu „ochotnicy” użyto by minimalizować komplikacje międzynarodowe i uniknąć konieczności formalnego wypowiadania wojny. 24 listopada MacArthur błędnie ocenił siły nieprzyjaciela na 83 tyś Koreańczyków i ok. 70 tyś Chińczyków. W rzeczywistość samych tylko Chińczyków było ok. 300tyś. 25 listopada pod ich naciskiem oddziały ONZ cofały się, tracąc w styczniu 1951 r. Seul.
W czasie tych walk MacArthur rozważał możliwość użycia bomby atomowej, co spotkało się z protestem ich sojuszników z NATO. W marcu i kwietniu Truman rozważał możliwość podjęcia rozmów z Pekinem. MacArthur skomplikował sytuacje przekazują stronie chińskiej swą wolę odbycia spotkania z głównodowodzącym sił zbrojnych CHRL. Zirytowany tym postępowaniem Truman zdymisjonował MacArthura zastąpił go gen. Matthew Ridgway.
Jednakże nowy dowódca wojsk lądowych gen. Matthew Ridgway powstrzymał chińską ofensywę odzyskał Seul, a następnie ruszył na północ, częściowo przekroczył 38 równoleżnik i ustabilizował front na zdatnej do obrony linii3 która, do dzisiaj stanowi granicę pomiędzy obydwoma państwami koreańskimi.
Od tej pory działania wojenne przyjęły postać wojny pozycyjnej przeplatanej walkami niewielkich oddziałów. W lipcu 1951 r. rozpoczęła się pierwsza tura rokowań pokojowych, podczas której nie osiągnięto porozumienia z powodu dwóch konfliktów — po pierwsze w sprawie granicy (Chiny i KRLD chciały linii 38 równoleżnika, a ONZ linii), a drugą sprawą było przekzanaie jeńców wojennych. Gdyż chińscy i północno- koreańscy jeńcy wojenni wcale nie chcieli wracać. Chiny domagały się uznania przez ONZ prawa przedstawicieli Pekinu do zasiadania w radzie Bezpieczeństwa na miejscu reprezentacji Tajwanu.
Rozmowy przeciągały się bez widocznych postępów. Co jakiś czas wybuchały incydenty zbrojne.
Porozumienie osiągnięto dopiero w 1953 roku. 27 lipca 1953 w Panmundżomie doszło do podpisania rozejmu i ustanowienia strefy demarkacyjnej (po 2 km na północ i południe, zatem szerokość tej strefy wynosi 4 km) dzielącej półwysep na dotychczasowej linii frontu, w sprawie jeńców swoje stanowisko także przeforsowała strona ONZ — w rezultacie część jeńców północnokoreańskich osiedliła się w Korei Południowej, a jeńców chińskich na Tajwanie). Kontrole do jego wykonania powierzono wojskowej komisji rozejmowej oraz Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych, do której obok Szwecji i Szwajcarie włączono Polskę i Czechosłowację. Wojna koreańska utrwaliła sztuczny podział półwyspu koreańskiego. Po zakończeniu działań wojennych następowała stopniowa odbudowa KRL-D i Republiki Korei z gigantycznych zniszczeń wojennych. Ekonomiczne skutki wojny odczuwały także Stany Zjednoczone, dla których koszt operacji wojskowych na półwyspie wyniósł 17,2 mld dolarów oraz Chiny, dla których koszty te oscylowały w granicach 10 mld dolarów. Stało się to powodem trudności gospodarczych w Chinach, szczególnie, że po śmierci Stalina nowi przywódcy ZSRR nie zgodzili się na umorzenie długów za dostarczony sprzęt wojskowy, co pogłębiło narastający już z przyczyn ideologicznych konflikt między władzami ChRL i ZSRR.